Ζούμε μια κατάσταση από την πλευρά της κυβερνητικής εξουσίας την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε, χωρίς υπερβολή, «εικονική διακυβέρνηση». Ένα δηκτικό «ανέκδοτο» που ήθελε να «κωδικοποιήσει» την κρίση των χωρών του πρώην ανατολικού συνασπισμού, η οποία οδήγησε στην κατάρρευση των καθεστώτων τους, έλεγε ότι σ’ αυτούς τους τύπους καθεστώτων το κράτος «παρίστανε» ότι πλήρωνε τους εργαζόμενους και αυτοί, με τη σειρά τους, «παρίσταναν» ότι δούλευαν...
Αυτή δυστυχώς είναι και η περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης: Η οποία ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΟΤΙ ΚΥΒΕΡΝΑ, παριστάνει ότι παίρνει «αποτελεσματικά μέτρα», ενώ στην πραγματικότητα βυθίζει τη χώρα και την κοινωνία σε μια μη αντιστρεπτή πορεία καταστροφής. Από την άλλη πλευρά οι δανειστές μας, το ΔΝΤ, οι πολιτικοί ηγεμόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ότι ενθαρρύνουν και εγκρίνουν τα μέτρα και τις προσπάθειές της, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το Μνημόνιο απέτυχε και ότι τα συνεχώς ανανεούμενα «νέα μέτρα» διαλύουν συστηματικά την παραγωγική - οικονομική δομή της χώρας.
Γι’ αυτό και σε όλα τα κρίσιμα κέντρα αποφάσεων συζητείται πια σοβαρά η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Γιατί η χρεοκοπία πρέπει να «επισημοποιηθεί» μέσα σ’ ένα «ελεγχόμενο» πλαίσιο, ώστε οι δανειστές μας να χάσουν όσο το δυνατόν μικρότερο τμήμα από το κερδοσκοπικό «πλιάτσικο» στο οποίο επιδίδονται εις βάρος μας.
Όντως η υποκρισία περισσεύει. Γιατί ήταν φανερό από τη στιγμή της υπογραφής του Μνημονίου ότι η οικονομία της χώρας οδηγείται σε βαθιά ύφεση, οπότε το συνεχώς ογκούμενο χρέος θα ήταν αδύνατο να εξοφληθεί.
Πού βρίσκονταν τότε οι περίφημοι οικονομολόγοι, που είτε αποτελούν συμβούλους της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού είτε βρίσκονται επικεφαλής μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών; Εάν μόλις πριν από ένα χρόνο δεν ήσαν ικανοί να προβλέψουν αυτά που διέβλεπε και ο κοινός επαγγελματίας, ο νοήμων πολίτης, με ποιο θράσος έρχονται σήμερα να προτείνουν «νέα μέτρα» και να κάνουν συστάσεις για τον τρόπο και τον χρόνο αναδιάρθρωσης του χρέους.
Δυστυχώς στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από αυτούς χρησιμοποιούν τους τίτλους τους ως «ετικέτες νομιμοποίησης» μιας συστηματικής προπαγάνδας που ασκούν υπέρ της κυβέρνησης, και το χειρότερο είναι ότι ορισμένοι διδάσκουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στα πανεπιστήμια... Τι τους διδάσκουν άραγε; Την υποκρισία, το ψεύδος, τον συμβιβασμό, την ανευθυνότητα;
Εάν παρακολουθούσε κάποιος τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων εδώ και πολλούς μήνες, θα νόμιζε ότι ο χρόνος έχει σταματήσει: Περικοπές μισθών και συντάξεων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, περιορισμός του κρατικού τομέα, ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων του Δημοσίου, νέες αυξήσεις ΦΠΑ, αυξήσεις τελών κυκλοφορίας και κομίστρων, απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, κ.λπ.
Δεν σταμάτησε βέβαια ο χρόνος, αλλά έχουν «σταματήσει» τα μυαλά εκείνων που παριστάνουν ότι κυβερνούν. Πριν από έναν χρόνο θα μπορούσε να αναγνωριστεί σε αυτούς το ελαφρυντικό της «άγνοιας». Τώρα όμως, μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα του ενός χρόνου, δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός οδηγούν πλέον συνειδητά τη χώρα στην καταστροφή με τη στάση τους και τις επιλογές τους.
Δεν υπάρχει κυβερνητική εξουσία αλλά ένα άθροισμα υπουργών που απλώς εξαγγέλλουν κατά περιόδους και ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ τις εξελίξεις ως ουδέτεροι παράγοντες-αναλυτές, που δεν έχουν ούτε δική τους άποψη για το πώς θα ασκήσουν την κυβερνητική εξουσία, κι αν έχουν, δεν διαθέτουν τη βούληση να την επιβάλουν... Γι’ αυτό, και εν όψει της επερχόμενης κατάρρευσης, κάποια κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές επιχειρούν προσωπικά να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει.
Οι δανειστές μας όμως, τα συστήματα συμφερόντων, μπορούν να προωθούν και να ανέχονται κυβερνήσεις εντολοδόχων ή ακόμα και «παρατηρητών», αρκεί οι κυβερνήσεις αυτές να τους διασφαλίζουν τα οφέλη τους, τα κέρδη τους...
Στη δική μας περίπτωση η υπόθεση «κόλλησε». Πρωθυπουργός και κυβέρνηση αποδεικνύονται αδύναμοι, ανεπαρκείς, για να συνεχίσουν το έργο που τους ανετέθη... Πρέπει να βρεθεί ένα πλέον ισχυρό, αποτελεσματικό, σχήμα διακυβέρνησης, ένα πολιτικό υποκείμενο που θα δώσει κάποιες νέες ελπίδες στην κοινωνία ότι μπορεί να υπάρξει προοπτική.
Όπως φαίνεται, μια τέτοια προσπάθεια θα καταβάλουν οι ανώτατες ηγεσίες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δηλαδή η υπερ-«τρόικα», εάν τελικώς αφιχθούν στην Αθήνα τον Μάιο για να διερευνήσουν όχι μόνο την οικονομική βιωσιμότητα του προγράμματός τους, αλλά κυρίως τη δυνατότητα του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος της χώρας μας να δώσει μια «λύση» ώστε να προχωρήσει το Μνημόνιο και τα «συνακόλουθά» του.
Κεντρικό στοιχείο της διερεύνησης αυτής είναι, πέραν του Γιώργου Παπανδρέου, η ΝΔ και ο Αντώνης Σαμαράς, που θα κληθούν να συναινέσουν και να «συνδράμουν» τουλάχιστον μέχρι το 2013... «Λύσεις» απελπισίας που ούτε την κοινωνία αντιπροσωπεύουν ούτε μπορούν να σταματήσουν την πορεία προς την καταστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου