Αν υπάρχει μία λέξη η οποία αποτυπώνει ξεκάθαρα την Γ' Ελληνική Δημοκρατία, αυτή είναι η λέξη «κρίση».
Κρίση που εκτείνεται σε όλο το εύρος αυτού που αποκαλείται λειτουργία της πολιτικής δημοκρατίας, και η οποία παράγει (υπο)κρίσεις σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος.
Κρίση θεσμών, κρίση του κράτους δικαίου, κρίση του κοινωνικού κράτους, κρίση της ίδιας της δημοκρατίας. Η αστική, «δυτικότροπη», ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονοματίσουμε, δημοκρατία διαθέτει, ανάμεσα σε άλλα, ένα βασικό πλεονέκτημα. Εκείνο της διαρκούς εξέλιξης του ίδιου του σκληρού πυρήνα της δημοκρατίας, δηλαδή τη λειτουργία υπέρ των πολιτών και υπέρ της κοινωνίας των συστατικών της στοιχείων.
Η ελληνική όμως έχει απολέσει αυτό το χαρακτηριστικό, ή αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το έχει θυσιάσει στο βωμό μιας πρόσκαιρης, τραγικά επικίνδυνης αντίληψης που υπερβαίνει την ίδια τη δημοκρατία και απαντά με τη λέξη, όσο και αν αυτή ενοχλεί, «συμφέρον». Κόμματα που λειτουργούν ως ακρογωνιαίοι λίθοι της δημοκρατίας για το «συμφέρον» των μελών τους, σχέσεις των κομμάτων με κέντρα και παράκεντρα της (παρα)εξουσίας, ομφάλιοι λώροι κυβερνήσεων με ΜΜΕ που ποτέ δεν αποκόπηκαν αφού έτσι εξυπηρετείται το «συμφέρον» αμφοτέρων.
Κράτος εργοδότης με λάφυρο τις κρατικές θέσεις για τους «κολλητούς», πολιτικά «τζάκια» που θεωρούν το κράτος περιουσία τους και στενεύουν τη δημοκρατία στις επιδιώξεις τους, βουλευτές που συμπεριφέρονται ως τοπάρχες και σύγχρονοι κοτσαμπάσηδες προς «πληβείους». Πνευματικές ηγεσίες που έχουν μετατραπεί σε καθεστώς και δίνουν μάχες για να διατηρήσουν κεκτημένα, θεσμοί όπως η Δικαιοσύνη που στελεχώνεται κάθε φορά από «ευπειθείς ημέτερους» ώστε να εξασφαλίζεται η ατιμωρησία πολιτικών και πολιτών. Και για να συμπληρωθεί το παζλ του πολιτικού κυνισμού η επωδός «οι θεσμοί λειτουργούν και η δημοκρατία δεν κινδυνεύει», αντί να λειτουργεί λυτρωτικά, αντιθέτως επιτείνει την κρίση.
Στην ελληνική Δημοκρατία περισσεύει η δημαγωγία και απουσιάζει ο πολιτικός λόγος, με αποτέλεσμα το έλλειμμα δημοκρατίας να οξύνεται, η παραπολιτική να επιβάλλεται και να καθοδηγεί την πολιτική και οι «νεόπλουτοι» του συστήματος να καθορίζουν τις παραμέτρους της λειτουργίας της.
Αν στη σημερινή συγκυρία κάποιοι επιμένουν να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι οικονομικό, απλώς εθελοτυφλούν. Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό, και όποιοι δεν κατανοούν ότι όταν η δημοκρατία λειτουργεί στο «μίνιμουμ» τότε δεν λειτουργεί, απλώς προσφέρουν άλλοθι σε «σωτήρες» που νομίζουν ότι η δημοκρατία επιτρέπει τον πολιτικό αμοραλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου