Θέλουν απλώς να φύγουν. Να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για μια καλύτερη πατρίδα. Να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους, να νιώσουν την ασφάλεια μίας φιλόξενης γης. Και όχι δεν αναζητούν εργασία, δεν ανήκουν στην πανστρατιά των ανέργων που άφησε πίσω του ο τυφώνας της κρίσης. Ούτε πλήττονται από οικονομική επισφάλεια σε ένα ολοένα και συρρικνούμενο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως, είναι η αφρόκρεμα της ταχύτερα αναπτυσσόμενης οικονομίας στον κόσμο.
Η έρευνα που παρουσιάζει η γαλλική εφημερίδα Le Monde δεν αφήνει καμία αμφιβολία: Οι περισσότεροι από τους μισούς κροίσους στην Κίνα επιθυμούν να μεταναστεύσουν...
Η έρευνα εκπονήθηκε από την Bank of China και δείχνει ότι το 46% των Κινέζων με περιουσία που υπερβαίνει τα 10 εκατ. γιουάν (1,14 εκατ. ευρώ) επιδιώκουν να μεταναστεύσουν ενώ ένα επιπλέον 14% έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία μετανάστευσης. Το ένα τρίτο από αυτούς έχουν ήδη προχωρήσει σε επενδύσεις στο εξωτερικό, με την ελπίδα το όνειρο της μετανάστευσης να γίνει σύντομα πραγματικότητα: Καναδάς και Αυστραλία επιταχύνουν τη διαδικασία έκδοσης αδειών παραμονής σε όσους ξένους έχουν καταθέσεις στις χώρες τους.
Οι Κινέζοι μεγιστάνες θέλουν να φύγουν, λοιπόν. Και έχουν επιχειρήματα: Να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους καλύτερη παιδεία, να διασφαλίσουν τα κεφάλαιά τους και να δώσουν αξία στο χρήμα τους που ο πληθωρισμός στην Κίνα το εξανεμίζει.
Στόχοι θεμιτοί, απόλυτα κατανοητοί. Συνάδουν πλήρως με τη λογική του μεγιστάνα, του κάθε μεγιστάνα στην υφήλιο. Ειδικά για την Κίνα, όμως, ίσως συντρέχουν κι άλλοι λόγοι, φόβοι ανομολόγητοι, αλήθειες που καίνε:
Εκατό χρόνια από την επανάσταση που οδήγησε στην κατάρρευση της κινεζικής δυναστείας, το Πεκίνο έχει ακόμα μέτωπα ανοικτά: Την Ταϊβάν, το Θιβέτ και τους... Κινέζους. Η Ταϊβάν, για το Πεκίνο «αναπόσπαστο τμήμα της κινεζικής κυριαρχίας», έχει ένα modus vivendi που επιτρέπει την αξιοπρεπή συμβίωση δύο εντελώς διαφορετικών ιδεολογιών, τουλάχιστον όσο η Ταϊπέι δεν προχωρεί στο... απονενοημένο διάβημα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας και όσο οι ισχυροί της υφηλίου συνεχίζουν να υιοθετούν την πολιτική της «Μίας Κίνας», αναγνωρίζοντας μόνον τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Στο Θιβέτ, η κατάσταση είναι έκρυθμη: Από το Μάρτιο, δέκα μοναχοί έχουν αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κινεζική κατοχή. Και η παγκόσμια διαμαρτυρία των Θιβετιανών, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Δαλάι Λάμα είναι ένα αγκάθι στο πλευρό του Πεκίνου, ένα αγκάθι που ωστόσο η κομμουνιστική ηγεσία επιμένει να αγνοεί, αφού ούτως ή άλλως ουδείς από τους ισχυρούς κόπτεται προς το παρόν για την τύχη μιας χούφτας βουδιστών.
Οσο για το εσωτερικό της Κίνας, το Πεκίνο είχε λάβει όλα τα μέτρα: Η «Αραβική Ανοιξη» έφθασε στην Κίνα με καθυστέρηση και μόνο μέσω internet. Αλλά οι πολίτες τελικά ενημερώθηκαν και η χώρα είναι πια σε αναβρασμό. Ο κόσμος ξεσηκώνεται με το παραμικρό, τώρα εξαιτίας ενός τροχαίου που προκάλεσε ένας μεθυσμένος αστυνομικός, λίγες μέρες πριν για τις τιμές των ακινήτων... Και είναι αυτό το μέτωπο το πιο επικίνδυνο, το πιο απρόβλεπτο. Κι είναι αυτός ο ανομολόγητος φόβος που διώχνει τους Κινέζους από την πατρίδα: Η έκρηξη, ο ξεσηκωμός, μια άλλη, σπουδαιότερη Τιενανμέν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου