Η Ε.Ε. αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες.
Ακόμα μεγαλύτερες αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Το γεγονός αυτό οδηγεί σειρά από παίκτες στην πολιτική σκηνή να υποστηρίζουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Σε αυτούς συγκαταλέγονται νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως και ισχυρές μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Δυνάμεις που θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο θα ξεφορτωθούν την Ελλάδα με ευκολία. Σε αυτή τη γραμμή πλέουν, επίσης, εθνικιστικοί κύκλοι, καθώς και έλληνες επιχειρηματίες που έχουν λάβει μεγάλα δάνεια. Οι τελευταίοι ελπίζουν ότι με μια έξοδο από το ευρώ θα τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητές τους.
Υπάρχουν αρκετοί που κατασκευάζουν το γνωστό, πλέον, δίλημμα, ή υποταγή στο διευθυντήριο ή έξοδο από την ευρωζώνη. Κατηγορούν, μάλιστα, όποιον κάνει κριτική στην ακολουθούμενη πολιτική ως αντιευρωπαϊστή και υποστηρικτή της «επιστροφής στη δραχμή». Ουσιαστικά υποστηρίζουν κάθε πολιτική γραμμή του νέου ραγιαδισμού, που οδηγεί στην υποταγή της χώρας στο διευθυντήριο της Ε.Ε., πριν από όλα στη Γερμανία.
Σε εκείνους που υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ, συγκαταλέγονται και δυνάμεις της άλλης πλευράς, όπως τμήματα της αριστεράς και ακαδημαϊκοί που επηρεάζονται από την αγγλοσαξονική κουλτούρα. Οι απόψεις τους συναντιούνται με εκείνες των νεοφιλελεύθερων σε αρκετά σημεία. Απολυτοποιούν, όπως και ο νεοφιλελευθερισμός, τη σημασία της νομισματικής σφαίρας και υποτιμούν την ίδια την πολιτική. Εγκλωβίζονται, επίσης, στο δίλημμα ότι οι μόνες επιλογές είναι είτε υποταγή στους ισχυρούς της ευρωζώνης, είτε έξοδο. Τέλος, και οι δύο επιλέγουν να απαντήσουν με τον πιο εύκολο δρόμο σε ένα αδιέξοδο δίλημμα, ενώ δεν λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές καταστάσεις. Όμως η πολιτική είναι άλγεβρα και όχι απλή αριθμητική πράξη.
Οι οπαδοί της υποταγής δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους τα πραγματικά περιστατικά. Ουσιαστικά, με την πολιτική που ακολουθούν, συμβάλλουν σε μια «μαύρη» εξέλιξη της Ε.Ε. Στον περιορισμό της δημοκρατίας και της αρχής της ισότητας των κρατών-μελών. Αρχή που είναι θεμελιακή για την ύπαρξη και δημοκρατική της λειτουργία. Οι φορείς της αντίπερα πολιτικής απαντούν με το εξίσου εύκολο σλόγκαν της άμεσης (και απροετοίμαστης) εξόδου από το ευρώ. Συμπίπτουν δε με τους πρώτους, στο γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική πέραν της υποταγής ή της εξόδου από το ευρώ. Και οι δύο εξαφανίζουν πίσω από τα απόλυτα επιχειρήματα τον δρόμο της δημοκρατικής μάχης στο εσωτερικό της Ε.Ε. Φτιάχνουν εξωπραγματικά σενάρια σύμφωνα με τα οποία η «πορεία της πολιτικής αλλαγής ξεκινά με την έξοδο από το ευρώ».
Δεν απαντούν, βέβαια, ποιος θα το κάνει αυτό. Ποια κυβέρνηση; Εκείνη που δεν μπορεί να χειριστεί ούτε καν τα σημερινά προβλήματα θα υλοποιήσει μια τέτοια επιλογή; Ή αυτή θα υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση που θα συγκροτείται από πολιτικές δυνάμεις που σήμερα δεν υπερβαίνουν ένα ελάχιστο ποσοστό μέσα στην κοινωνία και δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν τα κόμματά τους; Στην ουσία, με τη μεγαλοστομία για έξοδο από την Ε.Ε. κρύβουν την αδυναμία τους να διαμορφώσουν άμεσα ένα πλατύ μέτωπο πάλης.
Η δύσκολη, επίπονη, σύγχρονη πολιτική που εξυπηρετεί την Ελλάδα πέρα για πέρα είναι η μάχη με όλα τα μέσα ενάντια στην πολιτική που κυριαρχεί σήμερα στην Ε.Ε. Τη συστηματική χρήση βέτο. Την αξιοποίηση όλων των εν δυνάμει συμμαχιών. Τη συγκρότηση μετώπου απέναντι στις παραβιάσεις δημοκρατικών κανόνων από κράτη-μέλη της Ε.Ε. και θεσμούς της.
*Συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώςπηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου