Του Δ. Τρικεριώτη
Μάχη με το χρόνο. Άλλοι για να επιβιώσουν πολιτικά, άλλοι οικονομικά. Για να επιβιώσει η δημοκρατία και να διασωθούν οι κοινωνίες από την άτακτη χρεωκοπία, διασώζοντας ένα κοινό νόμισμα, χωρίς όμως να τεκμηριώνεται η αξία της προσπάθειας όταν αυτές δεν μπορούν να το διαχειριστούν με πολιτικό τρόπο, μαζί και ισότιμα. Και όσο ο χρόνος βαθαίνει τόσο η μάχη ακριβαίνει και οι απώλειες αυξάνονται...Αλλά το κόστος αυτής της μάχης διαφέρει στον καθένα ποσοτικά και ποιοτικά. Άλλος μπορεί να χάνει απλά την πολιτική του πελατεία όταν ο άλλος σταδιακά παραδίδει τις πινακίδες του αυτοκινήτου του, χάνει σχεδόν απόλυτα την αγοραστική του δύναμη σε σημείο να δανείζεται για να πληρώνει τα λερναία ελλείμματα που κάθε μήνα βγάζουν κι άλλα κεφάλια, χάνει τη δουλειά ή την επιχείρησή του και στο τέλος το σπίτι του. Και αυτές οι απώλειες είναι μεταδοτικές. Από γείτονα σε γείτονα και από χώρα σε χώρα.
Και αυτά συμβαίνουν όταν δεν έχει τεκμηριωθεί στον επίσημο διεθνή και εγχώριο επιστημονικό οικονομικό λόγο, ότι είναι αυτά τα ελλείμματα και αυτά τα χρέη οι αιτίες του κακού που μαίνεται από χρόνο σε χρόνο και δηλητηριάζει την ψυχολογία και τη ζωή των ανθρώπων. Και επειδή ακριβώς υπάρχει μια τέτοια αντιγνωμία και επιστημονική αντιπαράθεση για τις αιτίες και τους τρόπους διαφυγής από την κρίση, από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα, έννοιες όπως «άκαμπτη γερμανική στάση», «αδιαπραγμάτευτη λιτότητα» και «ανεξέλεγκτες αγορές» αποκτούν μια μεταφυσική διάσταση με τους πολιτικούς να μετατρέπονται στους ιερείς μιας παγκόσμιας κοινωνικοοικονομικής «θρησκείας» που χαρακτηρίζεται από το μισάνθρωπο προσανατολισμό της.
Όταν στις επιστημονικές εφαρμογές κάτι δεν πάει καλά, τότε απαιτείται μια σχολαστική αναδρομή και μελέτη του χθες ώστε να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για αλλαγές και βελτιώσεις στα λάθη και τις παραλείψεις. Εμείς όμως ζούμε το αντίθετο. Ζούμε την εμμονή στην ανακύκλωση του λάθους. Σε σημείο να αναρρωτιόμαστε αν πρόκειται για μια «θυσιαστική πορεία» για κάποιο ανώτερο σκοπό που θα οδηγήσει στην ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, σε πιο στέρεα και παραγωγική βάση, ή αν αυτές οι θυσίες είναι ο ίδιος ο σκοπός.
Το 2012, με πρώτη τη χώρα μας, οι αδιάλλακτες δυνάμεις ενός τεκμηριωμένου λάθους παίρνουν κι επίσημα το πάνω χέρι. Η task force και οι Γάλλοι αναλαμβάνουν αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση του δημόσιου τομέα. Ιδιώτες αναλαμβάνουν διοικητικό ρόλο στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Ο προϋπολογισμός έχει ήδη σχεδιαστεί από την τρόικα και θα ελέγχεται αυστηρά κατά την εκτέλεσή του. Η κυριαρχία του ελληνικού κράτους έχει ήδη παραχωρηθεί και οι πολιτικοί κομίζουν στο κοινοβούλιο μεταφρασμένα κείμενα και επιστολές τα οποία αφού υπογράψουν μετά ωθούνται διακριτικά στο περιθώριο της πραγματικής εξουσίας και απλά εισπράττουν το μισθό τους.
Και όλα αυτά για να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματική μια αποτυχημένη κατεύθυνση. Το 2011, παρά τη λιτότητα, όλοι οι οικονομικοί δείκτες χειροτέρεψαν. Τα κρατικά έσοδα μειώθηκαν και βυθιστήκαμε περισσότερο στο χρέος παρά τις δανειακές δόσεις. Μοιάζει πλέον αυθεντική μεταφυσική πίστη να θεωρεί κανείς ότι υπό αυτές τις αντιπαραγωγικές και συρρικνωτικές συνθήκες, στις οποίες η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να ενισχυθεί, μπορεί κάτι ουσιαστικά να αλλάξει προς το καλύτερο.
Το ερώτημα είναι αν οι απλοί ευρωπαίοι πολίτες, τόσο οι ισχυροί άδωροι δωρητές όσο και οι αδύναμοι ματαιοπαθούντες δανειολήπτες, συνεχίσουν να παίζουν αυτό το καταστροφικό παιγνίδι και μες στο 2012, εξωθώντας στην άκρη το δικαίωμά τους σε μια μεταφυσική πίστη ή αν θα προκαλέσουν τέτοιες κοινωνικές εξελίξεις οι οποίες θα ξαναδώσουν στον κοινοβουλευτισμό τη δημοκρατική του ταυτότητα και στους πολιτικούς τη χαμένη τους τιμή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου