Μπορεί το σύστημα εξουσίας που εδραιώθηκε από το 1981 έως το 2009 να διασωθεί; Μπορεί το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. να αποκτήσουν την επιρροή που διέθεταν από κοινού για σχεδόν τρεις δεκαετίες; Δύσκολη η απάντηση, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι και τα δύο κόμματα, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται σε καθοδική πορεία και επί της ουσίας έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους.
Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως υπερασπιστής του Μνημονίου, έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά αντιλαϊκού κόμματος που ακολουθεί πολιτική βαριάς λιτότητας. Η Ν.Δ., από την άλλη, βρίσκεται σε περίοδο αλλαγών. Από κόμμα της Κεντροδεξιάς την πενταετία 2004-2009 έχει μετατραπεί σ' ένα κόμμα της λαϊκίστικης Δεξιάς μ' έναν σαφή εθνικιστικό προσανατολισμό. Μοιάζει όλο και περισσότερο με την Πολιτική Ανοιξη, που δημιουργήθηκε με στόχο την εξαφάνιση ενός μικρού γειτονικού κράτους.
Είναι τόσο αλληλένδετα τα δύο κόμματα εξουσίας που είναι σχεδόν σίγουρο πως η πιθανή διάσπαση του ενός -εν προκειμένω του ΠΑΣΟΚ- θα προκαλέσει τον κατακερματισμό και του άλλου, αλλάζοντας πιθανότατα το χάρτη των κομμάτων στην Ελλάδα ύστερα από τρεις δεκαετίες.
Όλα τα λεγόμενα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται αντιμέτωπα με τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων τους, την οργή πολλών από αυτούς και την αδιαφορία άλλων. Η μεταστροφή του κλίματος και η αναστροφή της δημοσκοπικής κατρακύλας δεν είναι κάτι απλά δύσκολο. Οποιος αναλάβει τα ηνία του κόμματος -είτε παραμείνει ο Γιώργος Παπανδρέου είτε κάποιος από τους δελφίνους- θα χρειαστεί να χύσει τόνους ιδρώτα για να πείσει τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους ότι μπορεί να αλλάξει και να γίνει και πάλι ένα κόμμα που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της μεσαίας αστικής τάξης.
Εκείνο, όμως, που αυτή τη στιγμή μοιάζει ως το χειρότερο σενάριο είναι η ανάληψη εξουσίας από ένα κόμμα σαν τη σημερινή Ν.Δ. Δηλαδή ένα κόμμα που στηρίζει την πολιτική του Μνημονίου και συγχρόνως ισχυρίζεται ότι δεν το κάνει. Που στηρίζει τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά λέει ότι δεν θα λάβει νέα μέτρα αν και όταν έρθει στην εξουσία.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς, με την πολιτική συμπεριφορά του το 1993 κληροδότησε ένα πρόβλημα με το όνομα μιας γειτονικής χώρας, για να υποστηρίξει τον αλυτρωτισμό των Ελλήνων, σήμερα είναι διπλά επικίνδυνος -πολιτικά-, αφού δεν παραδέχεται αυτό που είναι. Δηλαδή ο ένας εκ των τριών υποστηρικτών του Μνημονίου. Εκείνων δηλαδή που το εφαρμόζουν ακόμη και αν θεωρούν ότι οδηγεί σε αδιέξοδα.
Το ερώτημα που, ωστόσο, για την ώρα δεν έχει απάντηση είναι εάν τα δύο κόμματα μπορούν να αναβαπτιστούν μέσω μιας τεχνητής ή πραγματικής πόλωσης. Εφαρμόζοντας δηλαδή την ίδια συνταγή που χρόνια τώρα τα βοηθούσε να συσπειρώνουν σε μεγάλο βαθμό τούς ψηφοφόρους τους και να κερδίσουν και άλλους από αντίπαλους πολιτικούς χώρους.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως η πόλωση θα είναι βασική τακτική στην προεκλογική περίοδο. Και τα δύο κόμματα θα προσπαθήσουν να αποδώσουν ευθύνες το ένα στο άλλο και τα δύο κόμματα θα προσπαθήσουν να εμφανιστούν σαν υπεύθυνα έναντι των αντιπάλων τους. Εκείνο που δεν μπορεί να απαντηθεί όμως είναι αν και σε ποιο βαθμό θα καταφέρουν να πείσουν την πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους.
Τραγικό όμως είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. οι περισσότεροι δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί σε πόσο δύσκολη θέση έχουν φέρει τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Τα δύο κόμματα, έχοντας δημιουργήσει ένα κράτος που δεν προσφέρει τίποτα στους πολίτες του, συντόνισαν την πολιτική τους στη διάλυση της μεσαίας τάξης και εμφανίζονται σαν παρατηρητές των εξελίξεων. Επισημαίνουν, διαπιστώνουν, αποστρέφονται και ασκούν κριτική. Σε όλους εκτός από τον εαυτό τους.
Οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα είναι ευκαιρία για όλους. Και για τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων και για τους πολίτες. Κυρίως για τους δεύτερους, που θα έχουν την ευκαιρία να στείλουν τα δικά τους μηνύματα.
Ποια κυβέρνηση;
Πόσοι από τους υπουργούς που συμμετέχουν και πόσοι από τους βουλευτές που τη στηρίζουν συμφωνούν για το αναγκαίο της ύπαρξης μιας κυβέρνησης σαν αυτής του Λουκά Παπαδήμου; Και το κυριότερο, πόσοι από αυτούς πιστεύουν ότι θα τα καταφέρει καλύτερα από την -ίδια περίπου- κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου; Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ανάλογα με την οπτική, κερδίζουν ή χάνουν χρόνο. Πολιτικό χρόνο για να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση όσων γίνεται περισσότερων πολιτών. Γι' αυτό, επί της ουσίας, όλα στρέφονται γύρω από το Μνημόνιο και τίποτε άλλο δεν γίνεται σε κανέναν τομέα. Μέχρι να γίνουν οι εκλογές θα βρισκόμαστε σε μακρά προεκλογική περίοδο. Με τις υγείες μας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου