Η Αριστερά και ο λύκος.

Του Γιάννη Πανούση

Πορεύτηκα οικειοθελώς
στους άναρχους καιρούς
χρησμοδοτώντας
Ελ. Χωρεάνθη, «Ο καιρός της ουτοπίας»

Η Αριστερά σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη για όσα γίνονται (από τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικοφανείς κυβερνή­σεις).

Είναι όμως συν-υπεύθυνη για όσα δεν γίνονται. Η Αριστερά δεν έχει ως ιστορικό ρόλο μόνο να ορίζει «τι είναι κοινωνική δικαιοσύνη», «τι είναι συμμετοχική δημοκρατία», «τι είναι λαϊκή κυριαρχία». Οφείλει και να διακρίνεται από το τολμηρό (ακόμα κι από το παράτολμο και σε κάθε περίπτωση ανιδιοτελές και μεγάθυμο) άλμα πάνω από τις δικές της αγκυλώσεις, προκειμένου να α­πελευθερώσει -εδώ και τώρα- την πάσχουσα σιωπηρή πλειοψηφία των αδύναμων (είτε ψηφίζει είτε όχι αριστερά κόμματα).

Πάνω σ' αυτό το ζήτημα κρίνεται και λογοδοτεί η Αριστερά. Πόσους κα­τάφερε να απελευθερώσει, σε πόσους έδωσε νέες προοπτικές ζωής, πόσους διέσωσε ενώ κινδύνευαν. Αυτός ο απολογισμός πραγματικής δράσης μπορεί να μην επιστρέφει άμεσα και αμέσως ως ψήφος εκλογική, καλλιεργεί όμως το αναγκαίο κλίμα εμπιστοσύνης προκειμένου οι πολίτες να ξανασκεφτούν να κοιτάξουν προς τα αριστερά.

Είναι αδιανόητο και αντιφατικό ένα κόμμα της Αριστεράς να «δικαιώνεται» επειδή ο καπιταλι­σμός «έφαγε κι άλλους» ή δημιούργησε και νέα κάτ-εργα αντί να δικαιώνεται που γλίτωσε από «το στόμα του λύκου» αρκετούς συνανθρώπους.

Η καταγγελία του θηρίου ούτε σώζει θύματα ούτε εξημερώνει την αγριότητα. Ώρες ώρες αι­σθάνεται κανείς ότι, παρά την κινητικότητα, κατά βάθος η Αριστερά παραμένει «θεατής» επικα­λούμενη γεωστρατηγικά, ιδεολογικοπολιτικά ή και ενδοκομματικά επιχειρήματα αδυναμίας. Λες και νοιάζει το (υποψήφιο) θύμα πόσοι θεατές στο Καπιτώλιο των μελλοθανάτων συμ-πάσχουν μαζί του! Χωρίς πολιτικό ρίσκο δεν νοείται αριστερό κίνημα, ούτε επιτυγχάνεται η μορφοποίηση ενός οράματος χωρίς σχέδιο. Κι αναρωτιέμαι: ποιο είναι άραγε σήμερα το πραγματικό και υλοποιήσιμο όραμα της Αριστεράς;

Να μην τρώει ο λύκος τα παιδιά του (μανιακός καπιταλισμός);

Να μην τρώει ο λύκος τους άλλους λύκους (ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις/συγκρούσεις);

Να μην τρώει ο λύκος τα πρόβατα (εκμετάλλευση του λαού);

Να μην τρώγονται τα πρόβατα μεταξύ τους (φτωχοί στρεφόμενοι κατά φτωχών);

Να αλλάξουμε βοσκό (ο δικομματισμός να γίνει τρι-κομματισμός);

Να αλλάξουμε μαντρί (νέοι διεθνείς προστάτες);

Να αλλάξουμε τη φύση του λύκου και των προβάτων (επαναστατική ανατροπή);

Και όλα αυτά πώς, πότε, με ποια μέσα, με ποιους συμμάχους; Μέχρι να αποφασίσουν τα αριστερά κόμ­ματα για όλα αυτά (επί της ουσίας και όχι θεωρητικά) και εάν μέχρι τότε έχουν απομείνει ακόμα πρόβατα προς σφαγή ή αυτοθυσία, διαπιστώνουμε ότι έχει ήδη δημιουργηθεί μια άλλη (σκόρπια πια αλλά έντιμη και συνεπής) αριστεροσύνη, η οποία ζει και αναπνέει έξω από τα κόμματα (και δεν εννοώ βέβαια την εξωκοινοβουλευτική Αρι­στερά).

Αν αυτούς τους δικούς της δεν μπορεί να πείσει η Αριστερά να γυρίσουν να συστρατευθούν, πώς φιλοδοξεί να κινητοποιήσει τους πολίτες των λοιπών προοδευτικών/αριστερών χώρων; Μήπως βαφτίσανε πάλι τις ευχές τους πολιτικό σχέδιο;

ΥΓ.: Η Αριστερά δεν παράγει μόνο ιδέες. Αυτό το πράττουν και τα κομπιούτερ. Η Αριστερά παράγει και υπερασπίζεται την πολιτική ηθική. Αν χάσει αυτή την ειδοποιό διαφορά, αν δεν ευθυγραμμιστεί η ηθική της Αριστεράς με την ηθική των αριστερών πολιτών και την ηθική των αριστερών κομμάτων, τότε το παιχνίδι της αλλαγής θα έχει για πάντα χαθεί.

πηγή