Αφού λοιπόν οι αναλύσεις της κρίσης και των αιτίων της έφτασαν σε τέτοιο βαθμό βάθους και πλάτους, και άρχισαν πια να ανακυκλώνονται με επίκεντρο τα σφάλματα, τον ξεπεσμό και τις αντίστοιχες ενοχές μας, ας προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Ας προχωρήσει κάποιος επιτέλους!
Ας κάνουμε το πρώτο βήμα έξω από τον αυτιστικό κύκλο του μικρόκοσμού μας. Ας επεκτείνουμε τα όρια των διαπιστώσεων πέρα από τις επιπτώσεις στη δική μας οικογένεια, στη δική μας συντεχνία, στη δική μας γενιά.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε το γενικό πλαίσιο και ας απομακρυνθούμε από τη μικρόψυχη ισοπέδωση, που παραθέτει όλους τους άλλους απέναντί μας.
Το κράτος είναι ανίκανο, οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι αργόσχολοι, οι επιχειρηματίες κερδοσκόποι, ο πνευματικός κόσμος απών, το πανεπιστήμιο έρμαιο της οικογενειοκρατίας.
Ας αναρωτηθεί ο καθένας σε ποιά ακριβώς κατηγορία εντάσσει τον εαυτό του. Και επειδή η επαγγελματική μου πορεία μέχρι σήμερα ήταν πολύχρωμη και περιπετειώδης, μπορώ να πω ότι καθόλου δεν είναι έτσι. Το ανίκανο κράτος με όλες του τις αγκυλώσεις πορεύεται και στοιχειωδώς ανταποκρίνεται, με κάποιους από τους μη αργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους του, που υπηρετούν με αίσθηση καθήκοντος κάποιους, λίγους είναι η αλήθεια, οραματιστές πολιτικούς, που ίσως σπούδασαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπου δεν είναι όλοι μια οικογένεια, και παράγεται επιστημονικό και πνευματικό έργο που πολύ θα ζήλευαν τα προβεβλημένα πανεπιστήμια χωρών-εργοστασίων εκπαίδευσης, αν εμείς δεν εγκλωβιζόμασταν στην αυτολύπησή μας και στην επιβεβαίωση της ιστορίας «… να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα».
Και παρόλο που αμφισβητώ τις γενικεύσεις ως ένα ανακουφιστικό συλλογικό άλλοθι, δεν εθελοτυφλώ. Αλλά, επιτέλους, ας προχωρήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου