Η Ελλάδα του Αλέξη

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ήταν σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν: 6 Δεκέμβρη 2008. Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο φονιάς αστυνομικός δολοφονεί το παιδί κάνοντας επίδειξη «μαγκιάς».

Ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Καραμανλή, Ευριπίδης Στυλιανίδης, βρίσκεται σε γλέντι, όπου μαθαίνει την είδηση, αλλά δεν κρίνει τη δολοφονία του μαθητή περιστατικό άξιο να τον κάνει να διακόψει τη διασκέδασή του.

Από την επόμενη μέρα η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και οι μεγάλες πόλεις της χώρας παίρνουν φωτιά - μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεκάδες χιλιάδες μαθητές ξεχύνονται αυθόρμητα στους δρόμους και πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα των συνοικιών τους, πετώντας με μίσος νεράντζια, πέτρες και μπουκάλια νερού στους αστυνομικούς. Η κυβέρνηση της ΝΔ καταποντίζεται στις συνειδήσεις των Ελλήνων, όπως θα αποδειχθεί στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν δέκα μήνες αργότερα. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος που λαμπαδιάζει στις φλόγες μεταδίδει σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι καίγεται η ψυχή της Ελλάδας.

«Ενα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας σαν έναάρωμα άνοιξης των λαών αιωρείται σήμερα, μετά τις βιαιότητες της Αθήνας» έγραφε ο διευθυντής του γαλλικού δεξιού περιοδικού «Λ’ Εξπρές» και συνέχιζε: «Ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό».

«Αυτή η «γενιά των 700 ευρώ», υπερδιπλωματούχος και υποαμειβόμενη για αυτό που κάνει, η οποία έχει την εντύπωση ότι κάνει τη ζωή της για να κερδίσει τα προς το ζην, δεν θα αφεθεί να θυσιαστεί χωρίς αλλεπάλληλες εξεγέρσεις!» προειδοποιούσε ο Κριστόφ Μπαρμπιέ στο άρθρο του.

«Στις φλόγες μπροστά από τη Βουλή ήταν πυρακτωμένο το μίσος μιας ολόκληρης γενιάς» έγραφε η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Ντι Τσάιτ» και πρόσθετε: «Η Ελλάδα δεν βιώνει κάποια εξέγερση των κολασμένων, αλλά τον ξεσηκωμό των κάποτε καλά προστατευμένων που σήμερα βρίσκονται μπροστά στο τίποτα. Αυτό είναι ένα πολύ σύγχρονο, πολύ ευρωπαϊκό φαινόμενο».

Στην πρωτοπορία της Ευρώπης, λοιπόν, έβλεπαν την έκρηξη των νέων της Ελλάδας τον Δεκέμβρη του 2008 όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά έντυπα. Στους δρόμους της Αθήνας τότε έβλεπαν το μέλλον της Ευρώπης. «Θα γίνει της Ελλάδας παντού!» φώναζαν τότε στις διαδηλώσεις τους οι Γάλλοι μαθητές και ο Σαρκοζί έντρομος απέσυρε το νομοσχέδιο εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, το οποίο είχε ήδη ανακοινώσει ο Γάλλος υπουργός Παιδείας.

Δεν έγινε όμως της Ελλάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα της νεανικής εξέγερσης έγινε η θλιβερή «Ελλάδα του Μνημονίου». Απέραντη περιφρόνηση προς τους Ελληνες που έσκυψαν το κεφάλι διαποτίζει πλέον τα ίδια έντυπα που εκστασιασμένα υμνούσαν με δέος την εξεγερμένη ελληνική νεολαία. Μαχαιριά στην καρδιά: «Εμείς δεν είμαστε Ελληνες!» είναι το σύνθημα που ακούστηκε τον Οκτώβριο στις διαδηλώσεις εκατομμυρίων Γάλλων που είχαν κατεβεί στους δρόμους εναντίον της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Νικολά Σαρκοζί.

Δεν ξέρεις πού να κρυφτείς από ντροπή. Το εξεγερτικό στοιχείο και ο ραγιαδισμός συνυπάρχουν και τα δύο ως γνήσια χαρακτηριστικά του Ελληνα. Εξαρτάται ποιο από τα δύο κυριαρχεί κάθε φορά, οπότε αναλόγως εισπράττει κανείς τον θαυμασμό ή τη χλεύη των άλλων λαών.

Πέρυσι, η τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Παπανδρέου δεν φοβόταν τόσο την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη. Φέτος, ως «κυβέρνηση του Μνημονίου» πλέον, αποκλείει σε τεράστια έκταση το κέντρο της Αθήνας και κατεβάζει 4.000 αστυνομικούς για να εμποδίσουν τους νέους να διαδηλώσουν...

Το νόημα
Οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα

ΑΝΙΚΑΝΟΙ να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της κοινωνικής έκρηξης των νέων τον Δεκέμβρη του 2008 αποδείχθηκαν οι Ελληνες πολιτικοί όλων σχεδόν των κομμάτων. Οι εξεγερτικές συγκρούσεις δεν βολεύουν ποτέ τις καθεστηκυίες πολιτικές δυνάμεις. «Αν η κοινωνία μας δεν απάντησε πειστικά δίνοντας λύσεις, οι πληγές θα μένουν ανοιχτές» είχε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. «Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στη νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας» είχε πει πέρυσι. Δεν τον άκουσε κανείς. Αντιθέτως η κυβέρνηση Παπανδρέου έφερε το Μνημόνιο ως ταφόπλακα των ονείρων των νέων.

πηγή