Απλά πράγματα…

του Γιάννη Γούδα 

Όλοι αθώοι του αίματος τούτου. Τώρα που κάθε μέρα που περνάει καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται όλο και πιο κοντά στην ώρα της κρίσης (όποια μορφή και να ‘χει αυτή), προετοιμάζουν την απολογία τους, προσπαθούν να περιορίσουν τις ευθύνες τους ρίχνοντάς τες σε άλλους, ή προσποιούνται τους αγανακτισμένους με όσα αναγκάστηκαν να κάνουν σε βάρος του λαού, ή (ακόμα χειρότερα) προσπαθούν να πείσουν ότι αν δεν γινόταν όλα αυτά οι μέρες που μας περίμεναν θα ήταν μαύρες.

Εκείνος ο γλοιώδης πρώην τραπεζικός συνδικαλιστής «δεν πρόκειται να συμφωνήσω σε άλλα μέτρα», ο θεσμικός υβριστής παραδέχεται «αποτύχαμε σ’ αυτό που αναλάβαμε να κάνουμε» μια βδομάδα μόλις μετά τον χαρακτηρισμό των όσων διαμαρτύρονται ως «κομμουνιστές φασίστες και μαλάκες» και ρίχνει ευθύνες στην αριστερά επειδή «ελέγχει αρκετούς δήμους οι περισσότεροι των οποίων είναι και οι πιο διεφθαρμένοι», ο διεκδικών την ηγεσία του κόμματός του νοιώθει «εξουθενωμένος» από την υπερπροσπάθεια που έκανε προκειμένου να διαλύσει τη χώρα, η στεγνή και στυγνή του θιάσου μιλάει για «ΠΑΣΟΚ PLUS» και μοιράζει κουλούρια στα σχολεία, όλοι κάτι λένε όλοι νοιάζονται για το πώς θα φυλάξουν τον κώλο τους, και μόνο ο πρωτεργάτης της εκτροπής κινείται στο παρασκήνιο και οργανώνει την άμυνά του. Όλοι φροντίζουν για το τομάρι τους και τον ρόλο που θα εξασφαλίσουν για μετά. 

Η διαγραφείσα είναι η πιο συχνά εμφανιζόμενη στα τηλεοπτικά τραπέζια λες και εκπροσωπεί κάποιον όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το αντίθετο, ο δε ορθόδοξος χοροστατεί στην λειτουργία του φόβου « δεν θα ‘χουμε ηλεκτρικό παρά λίγες ώρες και όχι κάθε μέρα, όπως δεν θα ‘χουμε και γάλα για τα παιδιά μας αν πάψουν οι Ολλανδοί να μας στέλνουν». 

Ο εντολοδόχος που παριστάνει τον πρωθυπουργό απαλλαγμένος από οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στον λαό στον οποίο επεβλήθη άνωθεν ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την λεηλασία και ο διαμένων στο προεδρικό μέγαρο απολαμβάνει τις τιμές της αντίστασής του στους Γερμανούς κάποτε.

 Έχω και μια ερώτηση για τον ανεύθυνο άρχοντα. Αφού η παρουσία του είναι καθαρά συμβολική, δεν θα ‘πρεπε αντίστοιχα συμβολική να είναι και η αποζημίωσή του; 

Από ποιόν και τι να περιμένεις για να νοιώσεις κάπως καλύτερα, μια στάλα αισιόδοξος; Από τον αρχηγό των άλλων που αυτοαναιρείται διαρκώς; Από την Αριστερά που τα πυρά της στρέφονται πιο συχνά στα κομμάτια της παρά στον πραγματικό εχθρό; Γι αυτό η δημοκρατία χάνει ακόμα μια μάχη, ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία. Και μαζί χάνουμε κι εμείς. Τόσο απλά.     

πηγή