Του Νίκου Κοτζιά
H συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι πεπεισμένη και το έχει μάθει πάνω στο πετσί της, ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι άδικη, ενώ περικλείει πολλούς κινδύνους για το μέλλον κάθε εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Κι όμως, η δυναμική του κινήματος ενάντια στην πολιτική παράδοσης της χώρας στις ξένες δυνάμεις, καθώς και της συνεχιζόμενης ανακατανομής πλούτου, δείχνει μια κάμψη, κάποια σημεία κόπωσης. Ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι η αίσθηση ότι αυτή η πολιτική δεν είναι άμεσα ανατρέψιμη.
Στη βάση αυτής της ενστικτώδικης εκτίμησης, πολλοί συμπολίτες μας προτάσσουν άλλες ενέργειες, όπως α) να περισυλλέξει ο καθένας τις δυνάμεις του, ώστε να αντέξει τα επερχόμενα, β) να επιδιώξει ατομικές λύσεις στα προβλήματά του, όπως έχει μάθει εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία της συνενοχής, γ) να περιμένει πότε θα παρουσιαστεί ή έστω θα διαμορφωθεί ένα πειστικό υποκείμενο με το οποίο θα έχει περιθώρια νίκης. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις αμφίσημες διαθέσεις πολλών πολιτών παίζει το γεγονός ότι τα ΜΜΕ αποσιωπούν τις όποιες υπάρχουσες εναλλακτικές λύσεις.
Η ως άνω περιγραφείσα στάση έχει να κάνει με την απογοήτευση που νιώθουν οι εργαζόμενοι πολίτες από τους θεσμούς που πραγματικά ή στα λόγια ακολουθούν αντιμνημονιακή πολιτική. Ο κόσμος που παραδοσιακά ψήφιζε ΝΔ πίστευε, έστω λανθασμένα, ότι το κόμμα του ήταν ενάντια στο Μνημόνιο. Οι πολλαπλές στροφές της ηγεσίας του μπέρδεψε εργαζόμενους που παραδοσιακά ανήκουν στο συντηρητικό χώρο και δεν έχει αυτή τη στιγμή πολιτική έκφραση. Αφενός, δηλαδή, ψάχνεται, αφετέρου έχει σε ένα βαθμό παραλύσει από αυτή την εξέλιξη. Σε αυτή του την παράλειψη αρνητικό ρόλο παίζουν και οι προηγούμενες διασπάσεις της ΝΔ – ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ.
Στο χώρο της Κεντροαριστεράς υπάρχει η πλήρης οργανωτική και πολιτική διάλυση και απαξίωση. Πλην ενός τμήματος μηχανισμών που συνδέονται με την κυβερνητική και κρατική εξουσία, καθώς και με την κομματική γραφειοκρατία, οι περισσότεροι δείχνουν πλέον τη διάθεση αποδέσμευσης από αυτό τον απαξιωμένο χώρο. Εκείνοι που συμμετείχαν μαζί μας στις αντιμνημονιακές μάχες δείχνουν περισσότερο ριζοσπαστισμό, εκείνοι που τώρα απομακρύνονται από τη μήτρα έχουν συχνά τη διάθεση να βρουν χώρο να «παρκάρουν» προσωρινά. Η αποδέσμευση δεν γίνεται με επαρκείς πολιτικούς όρους, διότι και οι δυνάμεις του αριστερού ρεφορμισμού είναι ακόμα διάσπαρτες, τόσο διότι υπάρχουν διάφορα μικρά «εγώ» όσο και διότι, φεύγοντας από το ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» κάποια μυστηριώδη «καθαρότητα». Τα ίδια συμβαίνουν και με κινήματα που προέκυψαν από τις πλατείες και τους «Αγανακτισμένους». Δεν μπόρεσαν να οργανώσουν το αυθόρμητό τους. Η μόνη ουσιαστική ελπίδα προέρχεται από την «Ενωτική Κίνηση», που δείχνει να έχει τα πλέον συστηματικά και οργανωμένα στελέχη του αντιμνημονιακού μετώπου, αρκετά σαφή πολιτική ταυτότητα, όπως και πολιτική συμμαχιών και μετώπου στη δράση.
Τέλος, αυτό που ονομάστηκε ως «παραδοσιακή Αριστερά» δείχνει επίσης να δυσκολεύεται να οργανώσει το μέτωπο αυτό. Το μεν ΚΚΕ διακηρύττει –δεν ξέρω κι αν το πιστεύει– ότι κάθε δύναμη πέραν του ιδίου είναι εργαλείο του συστήματος (κυματοθραύστης, δρόμος, οικοδόμημα). Η ΔΗΜΑΡ προσβλέπει περισσότερο στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ παρά με τις δυνάμεις της Αριστεράς. Ο ΣΥΝ έχει τον καλύτερο και συνεπέστερο αντιμνημονιακό λόγο απ’ όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Συχνά, όμως, δείχνει να συμφωνεί με εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, σύμφωνα με τις οποίες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς δικαιούνται να είναι τέτοιες μόνο αν κάνουν αυτοκριτική για το γεγονός ότι είναι κεντροαριστερές.
Από την όλη κατάσταση το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως οι αριστερές δυνάμεις και οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς οφείλουν να προσβλέπουν στη δημιουργία ενός μεγάλου μετώπου με τις δυνάμεις των «Αγανακτισμένων» και της Αριστεράς, με σχέσεις ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού, αφού πρώτα διασφαλίσουν τη δική τους ανάπτυξη και συνοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου