Πολιτικοί εναντίον διοικήσεως.

Tου Νικου Γ. Ξυδάκη Η αδυναμία διανομής βιβλίων στους μαθητές ενώ εκπνέει το πρώτο τρίμηνο, η αδυναμία προμήθειας πετρελαίου στα σχολεία ενώ κορυφώνεται ο χειμώνας, λόγω μη σύστασης αρμοδίων επιτροπών, η διάλυση του ήδη προβληματικού εισπρακτικού μηχανισμού λόγω συγχωνεύσεων και υποστελέχωσης των εφοριών, η παράλυση των αυτοδιοικητικών οργανισμών λόγω υποχρηματοδότησης και εφαρμογής του Καλλικράτη, η σώρευση τριών επιπλέον σταδίων ελέγχου στην ήδη υπεργραφειοκρατική έκδοση οικοδομικής άδειας, είναι ελάχιστα μόνο δείγματα διάλυσης της δημόσιας διοίκησης που μαθαίνουμε κάθε μέρα. Δεν χρειαζόμασταν τις πρόσφατες διαπιστώσεις του Χορστ Ράιχενμπαχ, δεν χρειαζόμασταν καν τη ζοφερή περιγραφή της ελληνικής διοίκησης από τον ΟΟΣΑ, χθες. Τη διάλυση την είχε αναγγείλει προ μηνών ο τότε πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, και πριν από αυτόν αρκετοί υπουργοί της κυβέρνησής του διαπίστωναν δυσλειτουργία ή αδυναμία. Κατά έναν εντυπωσιακό τρόπο, η κυβερνώσα τάξη αρκείται σε διαπιστώσεις και περιγραφή της κατεστραμμένης κρατικής δομής, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, σαν να μην κυβερνά τη χώρα εδώ και δεκαετίες, σαν μην έχει καμιά ευθύνη για την παρούσα έρημο. Βουλευτές εκλεγόμενοι επί είκοσι ή και τριάντα χρόνια, πολιτικοί με δέκα και είκοσι χρόνια υπουργικής θητείας, στέκονται στο χείλος του κρατήρα και σχολιάζουν σαν παρατηρητές, σαν τρίτοι, μη εμπλεκόμενοι, σαν αναλυτές. Σαν να μην τους αφορά. Πράγματι, η χώρα δεν τους αφορά. Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά ας το ξαναπούμε: Η παρούσα πολιτική τάξη, σχεδόν στο σύνολό της, αυτή που κυβερνά επί μία και πλέον γενεά, χαρακτηρίζεται από ανικανότητα και από φαυλότητα. Μόνος σκοπός της ήταν η αναπαραγωγή της και η νομή της εξουσίας και των προνομίων της· ούτε η βελτίωση του κράτους ούτε η αναμόρφωσή του, ούτε καν η εύρυθμη λειτουργία του. Εξ ου και διαμόρφωσαν το κράτος κατ’ εικόνα τους: φαύλο, αδρανές, λεηλατικό, δυσλειτουργικό, αναξιοκρατικό, πελατειακό, με σκόπιμες ασάφειες και πολυνομία. Ταυτοχρόνως, με πολυετείς προσπάθειες, κατόρθωσαν να απογυμνώσουν τη διοίκηση από ικανά στελέχη καριέρας απογοητεύοντάς τα και λοιδορώντας τα, και να υποκαταστήσουν τις υπηρεσιακές κεφαλές με πλήθος εξωϋπηρεσιακών συμβούλων, μετακλητών ή άεργων πολιτευτών, οι οποίοι, προτού εξοικειωθούν με το έργο τους, άλλαζαν επειδή άλλαζε ο υπουργός. Εξυπακούεται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η συνέχεια διοικήσεως και η αναγκαία γραφειοκρατική μνήμη έχουν διαρραγεί από δεκαετίες. Τελευταίο πλήγμα: η μανία μεταρρυθμίσεων. Κάθε υπουργός επιθυμεί να αφήσει την ιστορική σφραγίδα του μεταρρυθμίζοντας όλα τα προϋπάρχοντα. Αγνοεί ό,τι έστησαν οι προηγούμενοι και το αποδομεί για να ξαναχτίσει κάτι το νέον, κάτι το ωραίον... Επανιδρύει το κράτος, επανεφευρίσκει το ΕΣΥ, συγχωνεύει τους δήμους, ιδρύει νέα ινστιτούτα, αυξομειώνει τους φορολογικούς συντελεστές, επαναστατεί στην εκπαίδευση, τεμαχίζει - συγχωνεύει υπουργεία, ιδρύει νέα, τα μετονομάζει σχιζοφρενικά. Κάπως έτσι και η κυβέρνηση Παπανδρέου διέλυσε ό,τι απέμενε όρθιο, μεταρρυθμίζοντάς το.

πηγή