Πρώτα προσπάθησαν, οι βίαιοι, να μπουν στη Γερουσία· δεν γνωρίζουμε αν ο ιταλός Φώτης Κουβέλης έπαθε εγκεφαλικό. Μετά, οι ξεδιάντροποι, κατέλαβαν το Κολοσσαίο· ένας θεός ξέρει τι τους έσουρε ο ιταλός Βορίδης. Ύστερα, οι βέβηλοι, σήκωσαν πανό στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου στη Βενετία· ο ιταλός Πάγκαλος σίγουρα σκέφτηκε ότι πίσω από αυτό βρίσκονται οι κομμουνιστές που φλερτάρουν με την αντισυνταγματική εκτροπή. Λίγο αργότερα, πάντως, οι απερίσκεπτοι σήκωσαν κι άλλο πανό, αυτή τη φορά στον πύργο της Πίζας. Είναι βέβαιο ότι οι ιταλοί Παπαχελάς και Πρετεντέρης διατράνωσαν κατ΄ επανάληψη την ιερή οργή τους για όσα «πρωτοφανή» και «λαϊκίστικα» εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια των έκπληκτων τουριστών…
Το ιταλικό φοιτητικό κίνημα είναι σήμερα ο κύριος πονοκέφαλος ενός μισοδιαλυμένου -από τα σκάνδαλα και την οικονομική πολιτική- «κεντρο»δεξιού κυβερνητικού συνασπισμού (η λογική βάσει της οποίας κέντρο της ιταλικής πολιτικής σκηνής είναι ο καίσαρας Μπερλουσκόνι και ο μεταφασίστας Φίνι δεν θα μας απασχολήσει σε αυτό το σημείωμα).
Η κυρία Τζέλμινι, σχεδιάζοντας για το ιταλικό Πανεπιστήμιο ό,τι σχεδιάζει εδώ το επιτελείο της κυρίας Διαμαντοπούλου, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Οι φοιτητές γεμίζουν τους δρόμους, σπάνε τον επικοινωνιακό αποκλεισμό σε μια χώρα που κάθετί περνάει από το μιντιακό φίλτρο του Καίσαρα και απειλούν ευθέως τον κυβερνητικό συνασπισμό με μια ακόμα ήττα πριν την οριστική πτώση. Το σημαντικότερο: έχουν ήδη κατορθώσει να αφήσουν το «ίχνος» τους σε μια κοινωνία και μια πολιτική σκηνή που μέχρι πρότινος κατακλύζονταν από τα σκάνδαλα και τους σκανδαλολόγους, τις ροζ αποκαλύψεις (που έκαναν τον άθλιο Μπερλουσκόνι …άνθρωπο του λαού) και, όχι λιγότερο, τις παλινωδίες μιας κεντροαριστεράς που ούτε τον Μπερλουσκόνι δεν είναι σε θέση να κερδίσει.
Η κυρία Τζέλμινι, σχεδιάζοντας για το ιταλικό Πανεπιστήμιο ό,τι σχεδιάζει εδώ το επιτελείο της κυρίας Διαμαντοπούλου, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Οι φοιτητές γεμίζουν τους δρόμους, σπάνε τον επικοινωνιακό αποκλεισμό σε μια χώρα που κάθετί περνάει από το μιντιακό φίλτρο του Καίσαρα και απειλούν ευθέως τον κυβερνητικό συνασπισμό με μια ακόμα ήττα πριν την οριστική πτώση. Το σημαντικότερο: έχουν ήδη κατορθώσει να αφήσουν το «ίχνος» τους σε μια κοινωνία και μια πολιτική σκηνή που μέχρι πρότινος κατακλύζονταν από τα σκάνδαλα και τους σκανδαλολόγους, τις ροζ αποκαλύψεις (που έκαναν τον άθλιο Μπερλουσκόνι …άνθρωπο του λαού) και, όχι λιγότερο, τις παλινωδίες μιας κεντροαριστεράς που ούτε τον Μπερλουσκόνι δεν είναι σε θέση να κερδίσει.
Οι βέβηλοι φοιτητές γράφουν ιστορία: στην Ιταλία, «βεβηλώνοντας» μνημεία με πανό και καπνογόνα, στη Βρετανία, εισβάλλοντας στα γραφεία των Συντηρητικών, στη Γαλλία και την Ιρλανδία, διαδηλώνοντας κατά δεκάδες χιλιάδες: απαιτώντας από την Αριστερά να αλλάξει και δείχνοντάς της πώς και γιατί.
Συνειδητά ή όχι, τα κινήματα αυτά φτιάχνουν από σήμερα έναν Κοινό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης, με τη διαφορά ότι εδώ κουμάντο δεν κάνουν οι υπουργοί και οι επιχειρήσεις, αλλά οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι. Η κοινωνία.
Ωραία όλα αυτά. Εδώ τι γίνεται; Εδώ γίνεται ό,τι επιτρέπει η φιλοκυβερνητική ηγεσία των πανεπιστημιακών. Όσο όμως ισχύει αυτό, άλλο τόσο ισχύει ότι οι ηγεσίες δεν είναι αιώνιες: κάπως και κάποτε αλλάζουν. Όσο για το πώς, πάμε σαν άλλοτε...
Συνειδητά ή όχι, τα κινήματα αυτά φτιάχνουν από σήμερα έναν Κοινό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης, με τη διαφορά ότι εδώ κουμάντο δεν κάνουν οι υπουργοί και οι επιχειρήσεις, αλλά οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι. Η κοινωνία.
Ωραία όλα αυτά. Εδώ τι γίνεται; Εδώ γίνεται ό,τι επιτρέπει η φιλοκυβερνητική ηγεσία των πανεπιστημιακών. Όσο όμως ισχύει αυτό, άλλο τόσο ισχύει ότι οι ηγεσίες δεν είναι αιώνιες: κάπως και κάποτε αλλάζουν. Όσο για το πώς, πάμε σαν άλλοτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου