Έτσι θα γίνονται...

Του Ρούσσου Βρανά

« Έτσι θα γίνονται...

... στο εξής αυτά τα πράγματα», δήλωσε γερμανός αξιωματούχος στην εφημερίδα «Τάιμς της Ιρλανδίας», όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο: πριν τον υποβάλει στην ιρλανδική Βουλή, πριν τον υποβάλει στον ιρλανδικό λαό, η ιρλανδική κυβέρνηση είχε υποβάλει μυστικά στη γερμανική Βουλή τον προϋπολογισμό της για το 2012. Επειδή αυτή ήταν η γερμανική απαίτηση. Ετσι θα γίνεται στο εξής; Θα είναι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών της ευρωζώνης απλώς ενδεικτικοί, ώσπου να τους εγκρίνει η επικυρίαρχη χώρα;

Όχι μόνον έτσι...

... Για να σιγουρευτεί πως οι κυβερνήσεις των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης θα συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο αντικαθιστά τη διακυβέρνηση των ανθρώπων με τη διαχείριση των πραγμάτων.

 Κυβερνήτες διορισμένοι εκβιαστικά από τους δανειστές παριστάνουν ήδη τους φιλόσοφους - βασιλιάδες, σαν και εκείνους που είχε φανταστεί ο Πλάτων στην ιδανική «Πολιτεία» του. De facto δικτατορίες, με επικεφαλής ανθρώπους των δανειστών, αρκούνται στη «νομιμοποίησή» τους από αμφίβολες δημοσκοπήσεις (όπως ο Μάριο Μόντι με 80%) και όχι από τις κάλπες. 

Το περιοδικό «Εκόνομιστ», δημοσιογραφικό όργανο του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, πανηγύριζε τις προάλλες για την αντικατάσταση του Μπερλουσκόνι από «έναν από τους πιο ισχυρούς ευρωπαίους γραφειοκράτες». Και η συγγραφέας Τζασμίνα Τεσάνοβιτς χαρακτήριζε την πολιτική διαδρομή του Μπερλουσκόνι ως μια «ήπια δικτατορία». Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν εκείνος ήταν ένας «ήπιος δικτάτορας», άραγε πώς θα πρέπει να χαρακτηριστεί ο αντικαταστάτης του, που διορίστηκε στο πόστο του χωρίς να έχει εκλεγεί από κανέναν;

Η ειρωνεία...

... είναι πως ενώ οι ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης καταφεύγουν ακόμη και στη δημοκρατική εκτροπή προκειμένου να εφαρμόσουν τη γερμανική απαίτηση για σκληρή λιτότητα, η ίδια η Γερμανία έχει αρχίσει να επιδίδεται σε ένα ξέφρενο πάρτι με τα πλεονάσματά της (που είναι τα ελλείμματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης).

 Ο προϋπολογισμός της για το 2012 είναι γεμάτος αυξημένες δαπάνες, γράφει το περιοδικό «Σπίγκελ».

•  Ένα δισ. για τις μεταφορές, την ώρα που τα μέσα μεταφοράς των ελλειμματικών χωρών ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί. 
• Ενάμισι δισ. για την παιδική φροντίδα στο σπίτι, την ώρα που οι μανάδες των ελλειμματικών χωρών παραδίδουν τα παιδιά τους στα ορφανοτροφεία. 
• Ένα δισ. σε ασφαλιστικές εταιρείες, την ώρα που οι ασφαλιστικές εταιρείες των ελλειμματικών χωρών κινδυνεύουν με λουκέτο. 
• Τέσσερα δισ. σε φοροαπαλλαγές, την ώρα που οι πολίτες και οι επιχειρήσεις των ελλειμματικών χωρών στενάζουν κάτω από το βάρος άδικων φόρων. 

Χωρίς ενδεικτικούς πρωθυπουργούς, χωρίς ενδεικτικές κυβερνήσεις, χωρίς ενδεικτική δημοκρατία στις ελλειμματικές χώρες, τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό.

Είναι σήμερα...

... πια φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε «δημοκρατίες χωρίς λαό», για τις οποίες ο πολιτειολόγος Μωρίς Ντυβερζέ μας είχε έγκαιρα προειδοποιήσει. Εχει καμιά ειδοποιό πολιτική διαφορά η αλλαγή καθεστώτων με τις «ανθρωπιστικές» βόμβες από τις αλλαγές κυβερνήσεων με τις «βόμβες» των δανειστών; Και πόσο άραγε απέχει αυτό από τη βαλκανιοποίηση της Ευρώπης;

πηγή