Ισλαμοκρατία ή δημοκρατία στον Αραβικό κόσμο;

 Ο Κλεισθένης γράφει.

Με αφορμή τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αλγερία έρχεται στο προσκήνιο το τι συμβαίνει στις Αραβικές χώρες.

Οι διαπιστώσεις δυστυχώς δεν είναι ευχάριστες. Οι «κοσμικές» κυβερνήσεις των περισσότερων Αραβικών κρατών είναι δικτατορικά καθεστώτα με δημοκρατικό μανδύα. Η δύση δυστυχώς στηρίζει αυτά τα ανελεύθερα καθεστώτα και οι λαοί υποφέρουν χάρη στην εξυπηρέτηση των δυτικών συμφερόντων.

Το σύνθημα «ψωμί και ελευθερία» που ακούστηκε στην Τυνησία τείνει να γίνει παναραβικό σύνθημα.

Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας την μεγάλη επιρροή των ισλαμικών κομμάτων καθώς και των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων οι οποίοι προπαγανδίζουν κατά της δύσης σπρώχνοντας κυρίως τους νέους σε τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα.

Τα παραδείγματα του Λιβάνου (χαζμπολλά) και της Παλαιστίνης (χαμάς) αποδεικνύουν ότι τα ισλαμικά κόμματα ή κινήματα διαμορφώνουν τις εξελίξεις και συμμετέχουν στις κυβερνήσεις.

Όσο το Ισραήλ και η δύση δεν προωθούν τη λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος και την ειρήνη στην περιοχή τόσο τα «κοσμικά» κόμματα θα αποδυναμώνονται και η επιρροή των σκληροπυρηνικών μουσουλμάνων θα αυξάνεται πχ του Ιράν.

Τα τελευταία αιματηρά επεισόδια στην Αίγυπτο και οι κινητοποιήσεις που γίνονται και θα συνεχίσουν κατά του Μουμπάραγκ και της κυβέρνησής του χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου.

Δραστηριότητα υπάρχει ακόμη και στην Ιορδανία ένα απ’ τα πλέον σταθερά καθεστώτα της μέσης Ανατολής.

Το φαινόμενο του «ντόμινο» θα επεκτείνει τις διαμαρτυρίες και στα υπόλοιπα Αραβικά κράτη και ειδικότερα στις χώρες του κόλπου όπου υπάρχουν τα πετρελαιοπαραγωγά κοιτάσματα.  

Η ισχυρές συνδέσεις όλων των Αράβων (γλώσσα και θρησκεία) διευκολύνει τη μετάδοση των κινητοποιήσεων και τα αιτήματα για αλλαγές.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το ισλάμ δεν είναι θρησκεία (με την έννοια που αποδίδουν οι δυτικοί στον όρο) είναι τρόπος ζωής. Αυτό επιτρέπει να δημιουργούνται ισλαμικά κόμματα. Τα δυτικά Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα σήμερα δεν έχουν την επιρροή που είχαν στο πρόσφατο παρελθόν σε αντίθεση με τα ισλαμικά κόμματα που αυξάνουν όλο και περισσότερο την επιρροή τους. Αν αυτό σημαίνει αύξηση των τρομοκρατικών χτυπημάτων στη δύση ας το εξετάσουν οι αρμόδιοι.

Πρέπει επίσης να λάβουμε υπ’ όψη ότι το Τουρκικό ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα με τα Αραβικά ισλαμικά κόμματα, δίνει όμως το στίγμα της γενικότερης ανόδου της επιρροής των ισλαμιστών γενικότερα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ρωσία επίσης εντάσσονται στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί στους μουσουλμάνους.

Στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ακόμη και σήμερα η κατάσταση δεν έχει ομαλοποιηθεί.

Στο Πακιστάν και το Μπαγκλαντές γίνονται ζυμώσεις και τα καθεστώτα μπορεί να χάσουν την σταθερότητα που έχουν αν δεν την έχουν χάσει ήδη.

Η ΕΕ βυθισμένη στα οικονομικά της προβλήματα και στερούμενη ενιαίας εξωτερικής πολιτικής αδυνατεί να παρακολουθήσει τις πιθανές εξελίξεις και το χειρότερο εξακολουθεί να στηρίζει πολιτικά όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα της βόρεια Αφρικής και της μέσης Ανατολής.

Η Ελλάδα ακόμη χειρότερα έχει να αντιμετωπίσει και τον πολύ μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων μεταναστών οι οποίοι έχοντας ισχυρούς δεσμούς με τα κράτη προέλευσής τους πιθανά να μεταφέρουν εδώ τα προβλήματα.

Συνεπώς σήμερα κάτω απ’ αυτές τις προοπτικές πρέπει όσο το δυνατό συντομότερα να εκδημοκρατιστούν τα Αραβικά κράτη έτσι ώστε οι λαοί τους απολαμβάνοντας τις βασικές και αναγκαίες ελευθερίες να ξεφύγουν απ’ το σφιχταγκάλιασμα των ισλαμιστών και την στρατολόγηση των νέων σε σκληροπυρηνικές ισλαμικές οργανώσεις. Η ύπαρξη πλουσίων κρατών με φτωχούς και καταπιεσμένους λαούς δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι αλλαγές πολλές φορές ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο και αντί για καλυτέρευση και εκδημοκρατισμό έχουμε χειροτέρευση και στυγνότερες δικτατορίες ή θεοκρατικά καθεστώτα τύπου Ιράν. 
πηγή