Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική. Όταν θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές, με συμφωνία των κομμάτων – εάν εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, πράγμα για το οποίον αμφιβάλλω– πάντως με συμφωνία όλων των κομμάτων και κινημάτων που θα υπάρχουν τότε, πρέπει να τεθεί στον λαό θέμα ότι η προσεχής Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθ' υπέρβασιν του Συντάγματος ή, αν θέλετε, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος».
«Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε, να αλλάξουμε όχι μόνο αυτό το άρθρο. Ο τόπος χρειάζεται γενικότερες, βαθιές αλλαγές, τις οποίες πιστεύω μόνον μια επόμενη αναθεωρητική Βουλή μπορεί να πραγματοποιήσει».
Τάδε έφη Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη χθεσινή συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής. Αναθεώρηση του Συντάγματος «καθ' υπέρβασιν του Συντάγματος ή, αν θέλετε, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος» είναι η πρότασή του. Η οποία όμως δεν είναι νέα και δεν πρέπει να διαβαστεί μόνη της. Την Τρίτη 23.11.2010 ο Αλέκος Παπαδόπουλος, εκ των κύριων εκφραστών της μητσοτακικής «σχολής» πολιτικής σκέψης, μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ είχε προτείνει τα εξής:
«Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό "πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης", στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα,πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση.
Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω: με εκλογές. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με "ανοικτά τα βιβλία", για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν' αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».
Βάλτε στο Σύνταγμά σας το Μνημόνιο!
Τι εννοούν οι δύο αυτοί πολιτικοί με τις, κατά κανόνα, ταυτόσημες απόψεις; Αρκεί κάποιος να βλέπει τα δελτία ειδήσεων (όπως το κεντρικό του Mega το Σάββατο) για να μάθει ότι η Γερμανία ζητάει ανοιχτά τη «συνταγματοποίηση του Μνημονίου» από τις χρεοκοπημένες χώρες ως προϋπόθεση για να δώσει στις αγορές αυτό που ζητούν: μια «μόνιμη», εγγυημένη και συνολική «λύση» στο πρόβλημα του χρέους των χωρών αυτών, για χάρη της οποίας θα εγγυηθούν και θα πληρώσουν η Γερμανία και οι χώρες δίχως μεγάλο πρόβλημα ελλείμματος και χρέους.
Αυτά είναι γνωστά από προηγούμενα σημειώματά μας όλο τον τελευταίο καιρό. Το νέο όμως είναι ότι, σύμφωνα με ρεπορτάζ του πρακτορείου Ρόιτερς, η Ε.Ε. εξετάζει το ενδεχόμενο να παραταθεί η διάρκεια των δανείων του Μηχανισμού «διάσωσης» προς την Ελλάδα και την Ιρλανδία στα 30 χρόνια!
Η «επιμήκυνση» είναι – το έχουμε πει πολλές φορές, σε πείσμα των ισχυρισμών της κυβέρνησης – η χειρότερη μορφή αναδιάρθρωσης, κυρίως επειδή αυτό που επιμηκύνεται είναι η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιό της, δηλαδή η πλήρης εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές της και ο χρόνος που θα την έχουν στη διάθεσή τους προς λεηλασία.
Τα τριάντα χρόνια όμως – ή και τα είκοσι ή τα δέκα – είναι πάρα πολλά. Όταν ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, εξ αιτίας και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όταν ακόμη και τα καθεστώτα - «μούμιες» του αραβικού κόσμου συγκλονίζονται από λαϊκές εξεγέρσεις, τίποτε δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Ελλάδα ή όποια άλλη χώρα από τα σημερινά «γουρούνια» των τρομακτικών ελλειμμάτων και των χρεών θα παραμένει εσαεί έρμαιο των τοκογλύφων.
Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί ότι η Γερμανία έχει οποιονδήποτε λόγο να βάλει το κεφάλι της στη λαιμητόμο για να εγγυηθεί με ευρωομόλογο ή με όποιον άλλο τρόπο τα χρέη των χρεοκοπημένων προς το διεθνές νταβατζιλίκι των τραπεζών και των «επενδυτών». Προκειμένου να υπερασπιστεί το «ρίσκο» της, να διασφαλίσει τα λεφτά της, αλλά και να λάβει μέρος στη λεηλασία, απαιτεί την υιοθέτηση απ’ όλους της «οικονομικής διακυβέρνησης».
Για όλους αυτούς τους λόγους – και ακόμη περισσότερους, όπως η απόπειρα διάσωσης του κλυδωνιζόμενου ευρώ – οι Γερμανοί απαιτούν τη δημιουργία του «δημοσιονομικού Νταχάου», για το οποίο γράφουμε τόσον καιρό. Ήρθε η ώρα να το απαιτήσουν επισήμως.
Το κυβερνητικό αίτημα για «επιμήκυνση», οι σχεδιασμοί για συνολική αναδιάρθρωση του χρέους, η προθυμία πολιτικών και άλλων κύκλων να αποδεχθούν και να συνεργήσουν σε τέτοιου είδους εξελίξεις, η σχεδόν πλήρης ταύτιση της Ν.Δ. με τις κυβερνητικές επιλογές, τα αιτήματα που διατυπώνουν οι συνήθεις «τσόντες» της κυβέρνησης για τη διαχείριση του χρέους προϊδεάζουν για μια μακρά και σκοτεινή νύχτα, από την οποία είναι άγνωστο αν και πώς θα ξαναβγεί η Ελλάδα.
Αν όμως η χώρα μας – η οποία ήδη έχει υπογράψει τη χειρότερη δυνατή δανειακή σύμβαση στο πλαίσιο του Μηχανισμού «Στήριξης» – αποδεχτεί την εγγραφή στο Σύνταγμά της των προβλέψεων της «οικονομικής διακυβέρνησης», τις οποίες θα είναι αδύνατον να τηρήσει χωρίς τον πλήρη εξανδραποδισμό της ελληνικής κοινωνίας, τότε αυτομάτως θα αποδεχτεί ότι θα είναι εσαεί μια χώρα - διεθνές προτεκτοράτο.
Υπάρχει κυβέρνηση που θα μπορούσε να αποδεχτεί κάτι τέτοιο; Η σημερινή φαίνεται πως όχι μόνο μπορεί, αλλά και το επιδιώκει. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου – κάτι που, προς το παρόν, δεν φαίνεται στον ορίζοντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου