«Ποια μύγα τσίμπησε τον Γιώργο Παπανδρέου; Ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει πραγματικά να επιβεβαιώσει όλους εκείνους, στη Γερμανία και αλλού, που μετανιώνουν για την παρουσία της χώρας του στην ευρωζώνη;». Οι διερωτήσεις-διαπιστώσεις είναι της γαλλικής εφημερίδας Le Monde και αφορούν στο εγχείρημα του κ. Παπανδρέου να νομιμοποιήσει την αποτυχημένη πολιτική του μέσω ενός ακόμη εκβιασμού του ελληνικού λαού δια του δημοψηφίσματος.
Αλλά, αλήθεια, ποια μύγα αλαζονείας και κυνικής πολιτικής ιδιοτέλειας τσίμπησε τον πρωθυπουργό; Γιατί ο κ. Παπανδρέου διακινδυνεύει την τύχη της χώρας και των Ελλήνων προς χάριν της προσωπικής του πολιτικής επιβίωσης; Γιατί στο μέγαρο Μαξίμου κατοικεί ο αυταρχισμός του πανικού και ο «ήπιος βοναπαρτισμός» ως γενετικό στοιχείο των ηγετών του κυβερνώντος κόμματος.
Η ανυπαρξία εσωκομματικού διαλόγου, όπως διαπιστώθηκε και στην τελευταία κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, είναι ο βασικός παράγοντας του «ήπιου βοναπαρτισμού»(Bonapartisme soft), ο οποίος αναπτύσσεται σε ιδιαίτερες συνθήκες, όπως η σημερινή.
Για την ακρίβεια στους πολιτικούς θεσμούς, όπως το κυβερνών κόμμα, έχουμε μια αιώρηση του εκκρεμούς μεταξύ των δύο πόλων που είναι αφ’ ενός ο «ήπιος βοναπαρτισμός» και αφ’ ετέρου ο «δημοκρατικός ελιτισμός».
Στην πρώτη περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε απλώς τις κρίσιμες αποφάσεις του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, σε μία επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης μέσω της τελετουργικής σύγκλησης του θεσμού.
Ο «δημοκρατικός ελιτισμός» είναι ο δεύτερος πόλος και αφορά μία πραγματικότητα και μία πολιτική αντίληψη η οποία δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Και τούτο γιατί θεωρείται ότι ο λαός ως πολιτικό σώμα είναι «ανώριμος» ή «απείθαρχος»!
Γι’ αυτό, αδήλως εκτιμάται πως η αποχή του πληθυσμού, ή η εμπλοκή και αδρανοποίησή του μέσω εκβιαστικών διλημμάτων είναι ένας θετικός και ουσιώδης παράγοντας για την ορθή και σταθερή λειτουργία του συστήματος. Με δύο λόγια οι ελιτίστικες θεωρίες στηρίζονται σε δύο βασικές υποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες κάθε πληθυσμός-μάζα είναι στην πραγματικότητα ανίκανος και κατά δεύτερον εξημμένος και χωρίς συνοχή και κανόνες, τείνοντας να καταστρέψει είτε το πολιτικό σύστημα είτε την κοινωνία! Η επιτυχία αυτού του παράδοξου δίπολου οφείλεται στον έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης καθώς και στην κυριαρχία επί της πνευματικής παραγωγής, που επιτρέπουν τον αποπροσανατολισμό και εντέλει την πολιτική χειραγώγηση.
Γι’ αυτό κοστίζει ιδιαίτερα στη σημερινή κυβέρνηση η απώλεια της στήριξης από τα μίντια και η συνακόλουθη επίθεσή της σ’ αυτά. Ήδη μία μεγάλη και ιστορική εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία» σταματάει την έκδοσή της.
Αυτό είναι μία μορφή λογοκρισίας και μία σύστοιχη εκτροπή μ’ αυτή του δημοψηφίσματος στη βάση της βοναπαρτίστικης αντίληψης του κυβερνάν και σ’ ένα σχήμα εξουσίας που περιλαμβάνει δολιότητες, εκβιασμούς, πελατειακές σχέσεις διαπλοκής, χειραγώγηση, προσομοίωση της δημοκρατικής διαδικασίας και εν τέλει απολιτικοποίηση.
Αλλά ο τροχός της εξουσίας γυρίζει και από την Αρχομανία-Αγώνας για την εξουσία και την Κατάκτηση-Άσκηση της εξουσίας καταλήγει στην κατάχρηση της εξουσίας (μέσω των εκβιαστικών διλημμάτων) και στην πτώση του εξουσιαστή. Ήδη βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο όπου ο εξουσιαστής πνίγεται από τα πάθη του λαού και την ιστορική αναγκαιότητα. Ο Σαίξπηρ σκέφτεται τον ιδανικό κυβερνήτη ως εκείνον που έχει «... δικαιοσύνη, ισάδα, εγκράτεια, σταθερότητα, γενναιοφροσύνη, υπομονή, σπλαχνιά, σεμνότητα, ευλάβεια, συνέπεια, θάρρος, καρτερία».
Βέβαια, οι ηγεμόνες που ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις προδιαγραφές σήμερα είναι πιο σπάνιοι κι απ’ τους μυθικούς Κένταυρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου