Η απουσία σου μικραίνει τον ουρανό.

 Του Θανάση Πάστρα
Πέρασαν κιόλας  δύο χρόνια από τη στιγμή  που έτσι απρόσμενα πήρες το  μεγάλο δρόμο χωρίς επιστροφή. Αναπάντεχο και συνάμα οδυνηρό για την οικογένειά σου και τους φίλους σου! 
 Κάποιοι ίσως να συνειδητοποίησαν τη φυσική σου απουσία, να συμβιβάστηκαν μ' αυτό  και να το πίστεψαν εν τέλει. Όμως πολλοί είναι εκείνοι που δυσκολεύονται, που πέρα από νοερές αναπολήσεις βιώνουν μιαν άλλη πραγματικότητα, μιαν άλλη καθημερινότητα! 
 Εξακολουθείς να ζεις, να κυκλοφορείς ανάμεσά μας και να λειτουργείς  με την παροιμιώδη ανιδιοτέλεια που σε διέκρινε!
Θυμόμαστε κι επαναλαμβάνουμε τα λόγια σου, τις πικρές αλήθειες, τις συνήθειες, τον απαράμιλλο εθελοντισμό σου, την έννοια της συλλογικότητας στην πράξη!
 Θυμόμαστε την προθυμία σου και τις άοκνες προσπάθειες για κάθε τι που ήταν καλό για όλους!
Θυμόμαστε και ζήσαμε πολλοί μαζί σου την ιδέα του ΄΄τρίτου΄΄, για ν' αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα σ' αυτόν εδώ τον τόπο, άσχετο αν ΄΄ οι γονείς του στραγγάλισαν το  μωρό που γεννήθηκε...΄΄ έτσι μας έλεγες!
Θυμόμαστε και οι συνάδελφοί σου ακόμη περισσότερο, την αγωνιστικότητά σου και τη μαχητική συμμετοχή στο συνδικάτο!
Θυμόμαστε την ευρηματικότητά σου, τ' αστεία σου, τα χωρατά σου, το γέλιο  σου! 
Θυμόμαστε...! θυμόμαστε...! θυμόμαστε...! θυμόμαστε...!

  Ένα δε θέλουμε  να θυμόμαστε:

Τον άδικο και πρόωρο χαμό σου!!! 

Δείτε και αυτό.
Για Ιnternet Explorer οι φωτογραφίες  ΕΔΩ  + ( Παρουσίαση διαφανειών )
Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Θεοδώρου Μπέλλου.