Όσοι είμαστε Βραζιλία σταματάμε να βλέπουμε το υπόλοιπο Παγκόσμιο Κύπελλο , όταν αποκλειόμαστε. Τώρα όμως θα συνεχίσουμε να δούμε και τη συνέχεια στη Ν. Αφρική, γιατί απλά δεν δικαιούμασταν να προχωρήσουμε (ένα το κρατούμενο).
Όσοι είμαστε Βραζιλία -και είμαστε πολλοί- πραγματικά κλαίγαμε σε κάθε έναν από τους περίφημους αποκλεισμούς μας, γιατί θα μας έλειπε το θέαμα που μας πρόσφερε αυτή η ομάδα. Κάθε αποκλεισμός μας ήταν «είδηση». Αυτός όμως από την Ολλανδία φαινόταν από μακριά. Έκανε μπαμ ότι θα συμβεί. Και δεν έκλαψαν πιστεύω αυτή τη φορά, ούτε καν οι Βραζιλιάνες από το Μοσχάτο που τις έχουν τα κανάλια για να πανηγυρίζουν τα γκολ καφετέριες και να τις δείχνουν στα δελτία των 8.
Ποιος «βραζιλιάνος» δεν έκλαψε στις 5 Ιουλίου 1982 όταν η Ιταλία απέκλειε τη Βραζιλία σ’ ένα απίστευτο αγώνα 3-2, με τα τρία γκολ του Ρόσσι; Έβλεπα τον αγώνα στους Δελφούς , γιατί στο χωριό μου το Στείρι εκεί κοντά δεν έπιανε ΕΡΤ ( μη νομίζετε ότι πιάνει και τώρα!). Ε, ναι, κλαίγαμε όλοι οι βραζιλιάνοι, γιατί άντε να περιμένεις το επόμενο Μουντιάλ να ξαναδείς Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο κλπ.
Τον πρώτο αγώνα Βραζιλίας που είχα δει ήταν το 1970, στο μεγάλο τελικό με την Ιταλία . Το έβλεπα σε μια τηλεόραση στα Άσπρα Σπίτια ( στο Στείρι βέβαια όχι τηλεόραση δεν έπιανε τότε, αλλά ούτε συσκευή τηλεόρασης υπήρχε). Θυμάμαι σαν τώρα την σκηνή. Τέσσερις η ώρα το πρωί, πιτσιρικάς, όρθιος, έξω από το μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη του Σκληβανιώτη, να βλέπω Kάρλος Aλμπέρτο, , Zαϊρζίνιο, Zέρσον, Tοστάο, Pιβελίνο. Και βέβαια Πελέ. Ειλικρινά γελάω με όλους αυτούς που συγκρίνουν Πελέ, με Μαραντόνα. Μια φορά αν έχεις δει Πελέ, ξέρεις ποιος φανερά είναι ο καλύτερος .
Και μετά το 82, έβλεπα βέβαια Μουντιάλ. Με δύο σταθερές. Την Βραζιλία να παίζει μπαλάρα, και το Στείρι να μην πιάνει ΕΡΤ ( σάμπως έπιανε και τα άλλα κανάλια;). Πολλές φορές θυμάμαι ανέβαινα στο πατητήρι που ήταν η κεραία, για να τη γυρίζω και να βλέπω έστω με στραπατσαρισμένη εικόνα Ρομπέρτο Κάρλος, Ριβάλντο, Ρονάλντο κλπ. Πάντα υπήρχε συγκίνηση. Και για τις μεγάλες διακρίσεις με τις κούπες που σηκώσαμε και ιδιαίτερα με τους μεγάλους αποκλεισμούς μας.
Τώρα μας την φόρεσε η Ολλανδία. Αλλά δεν έκλαψε κανένας από μας τους βραζιλιάνους. Ξέρουμε και το γιατί. Γιατί αυτούς τους παίκτες, τους έχουμε χορτάσει , δει και ξαναδεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Και ξέρουμε δα, ότι δεν ξετρελαίνουν κόσμο. Ένας Κακά και άντε. Και από την άλλη οι Βραζιλιάνοι συνεχίζουν την παραγωγή ποδοσφαιριστών προς την Ευρώπη, αλλά αυτή τη φορά τη φορά με περισσότερα ποσοτικά παρά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αποτέλεσμα: βλέπουμε «αναμενόμενους» βραζιλιάνους. Ίδιους. Αν έβλεπα πχ, στην 11άδα εναντίον της Βραζιλίας, αντί του Ζιλμπέρτο Σίλβα , τον Γκάμπριελ , δεν θα μου έκανε καμία έκπληξη. Σε λίγο θα έχουμε μέχρι και στον Α.Ο Στειρίου, βραζιλιάνο σέντερ φορ!
Τους ημιτελικούς θα τους δω στο Στείρι. Η ίδια πάνω- κάτω κατάσταση. Πότε πιάνει και πότε δεν πιάνει ΕΡΤ. Μόνο με νόβα. Και θα παρακολουθήσω όσο γίνεται τους αγώνες. Χαμπάρι δεν πήρα από τον αποκλεισμό μας. Το διασκέδασα μάλιστα μετά την ηλίθια αποβολή του Φελίπε Μέλο. Ήθελα να βάλουν και τρίτο οι Ολλανδοί γιατί δεν παίζαμε «βραζιλιάνικη μπάλα». Είμαι σίγουρος: καθόλου δεν θα μου λείψουν στο Στείρι, οι Ζούλιο Σέζαρ, Μαικόν, Λούσιο, Ζουάν, Μπάστος , Ζιλμπέρτο Σίλβα, Φελίπε Μέλο, Ντάνι Αλβες, Τρομπίνιο, Λουΐς Φαμπιάνο . Ίσως μόνο ο Κακά…
Πηγή full epithesi
Πηγή full epithesi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου