ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΤΕΙΡΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Φίλες και φίλοι.
Η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου συνεχίζει την προσπάθειά της με την ίδια ευαισθησία και τον ίδιο ενθουσιασμό, ώστε ν΄ ανταποκριθεί με συνέπεια στο γενικότερο αίτημα των καιρών μας για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Την φετινή χρονιά επέλεξε να μας παρουσιάσει μια πολιτική κωμική σάτιρα πάνω σ' ένα τραγικό θέμα: το πάθος για την εξουσία που οδηγεί τον κεντρικό ήρωα του έργου στην υπουργική καρέκλα, τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής, όταν τα πιο κοντινά του πρόσωπα οργανώνονται στην αντίσταση. Ο Ψαθάς κατασκευάζοντας με μαστοριά μια κωμωδία αποκαλύπτει την ιδεολογία που παράγει ανθρώπους σαν τον 'Φον Δημητράκη'.
Όλοι οι χαρακτήρες, καιροσκόποι, φοβητσιάρηδες, ριψοκίνδυνοι, ευθείς, είναι αδρά σκιτσαρισμένοι ,ενώ κωμικές καταστάσεις παράγουν αβίαστα γέλιο που αφήνει όμως μια πικρή γεύση.
Στην παράσταση αυτή, ξεναγοί μας θα είναι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί του χωριού μας με δάσκαλό τους τον σκηνοθέτη Τάσο Σταθά.

Συμπαραστάτες τους όλοι εμείς που ακόμα αντιστεκόμαστε, απολαμβάνοντας ποιοτικό θέατρο.
Ευχαριστούμε όλους όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση αυτής της παράστασης.
Σας ευχόμαστε καλή διασκέδαση

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

****************************************************************

Λίγα λόγια για το έργο…

‘Φον Δημητράκης’

Ο ‘Φον Δημητράκης’, από τα καλύτερα – αν όχι το καλύτερο – θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά, είναι ένα μαστορικά δομημένο έργο που αρθρώνεται με τον ξεχωριστά ‘ζωντανό’ θεατρικό λόγο του συγγραφέα.
Οι ‘Δημητράκηδες’, οι ‘Ζαρλάδες’... Ιστορικές μνήμες αλλά και διαχρονικοί τύποι φωνάζουν ‘παρών’ σε κάθε εποχή.
Ο ‘Φον Δημητράκης’ υπόδειγμα θεατρικής γραφής, στο είδος του, κοροϊδεύει πάντα τους απανταχού, χωρίς εποχή και χωρίς ειδικό βάρος ‘εραστές’ της καρέκλας...
Είναι μια σπαρταριστή κωμική σάτιρα πάνω σ’ ένα τραγικό θέμα: ‘Το Πάθος Για Εξουσία’.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου έχει μια θεατρική ανάπτυξη σχεδόν ιδανική. Ο Ψαθάς αναλύει τα ‘φαύλα ήθη’ σε συνάρτηση με τα ‘σπουδαία’. Ο χαρακτήρας του ‘φαίνεται’ μέσα σε μια σιγουριά έξαρσης ως εκπρόσωπος μιας τάξης και ως προϊόν μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δομής. Ο 'Δημητράκης παράγεται από μια ιδεολογία που θητεύει χρόνια στον καθημερινό φασισμό, πολύ πριν ο φασισμός εμφανιστεί ως επίσημη ιδεολογία της ισχύος. Γι’ αυτό το έργο του Ψαθά δεν είναι δέσμιο της επικαιρότητάς του.
Οι ‘Φον Δημητράκηδες’ πλήθυναν τα τελευταία χρόνια στον τόπο, προϊόντα μιας ιδεολογίας, που απολυτοποιεί την ισχύ, που εξατομικεύει το κέρδος, που μονοπωλεί τον πατριωτισμό, που θεωρητικοποιεί την προδοσία.
Παρ’ όλα αυτά ο Ψαθάς δεν απεχθάνεται τον ‘ήρωά του’, τον αφήνει ‘έκθετο’, τον δείχνει, τον ξεγυμνώνει αλλά δεν τον εξευτελίζει. Η δραματική σχεδόν τραγική, συντριβή του, το αδιέξοδό του που τον οδηγεί στην ταπείνωση, στην έκπτωση, σώζει τον άνθρωπο, αλλά διασύρει και εξευτελίζει την τάξη που εκπροσωπεί. Στο ‘Φον Δημητράκη’ δε γελοιοποιείται ένας άνθρωπος, ξεσκεπάζεται μια νοοτροπία, μια αγωγή, ένα κοινωνικό ‘ιδεώδες’.
Αλλά και τα άλλα πρόσωπα, χαρακτήρες όπως ο Ζαρλάς, η Άννα, ο Λεωνίδας, ή τύποι όπως η Φωφώ, ο Γιάννης, ο Σεραφείμ, η Μαρία, η Ιουλία διαγράφουν σωστές καμπύλες και τέμνονται ή εφάπτονται με την μεγάλη καμπύλη του ήρωα, δημιουργώντας ένα ευρύ πλέγμα που συνθέτει μια ευανάγνωστη μικρογραφία της νεοελληνικής κοινωνίας, με τους καιροσκόπους της, τους ασυνείδητους, τους ευθείς και τους στρεβλούς ανθρώπους παγιδευμένους και μικρόψυχους ή ελεύθερους και μεγαλόψυχους.
Η εποχή των ‘Φον Δημητράκηδων’ και οι άνθρωποί τους γίνονται μοντέλα για κάθε εποχή, όσο η κοινωνία μας βράζει στο ζουμί της.